Rennie Besselink: ‘Ik ben blij met de overkant’

Foto hierboven: De foto rechts hangt in groot formaat in haar huiskamer en is volgens Rennie symbolisch voor haar leven: lopend naar het licht en nieuw perspectief.De foto is gemaakt op het strand van het Zeeuwse Zoutelande. 

De rubriek ‘Binnenkijken in De Buitenpepers’ in ons buurtblad de Peperpraat biedt letterlijk een kijkje binnen bij een bewoner in onze buurt. In deze artikelenreeks is er aandacht voor bewoners met een bijzondere woninginrichting of een niet-alledaagse hobby en mensen verhalen over hun ervaringen en wensen over onze buurt.

Vanuit Groningen via de Haarlemmermeer en Werkendam is Rennie Besselink uiteindelijk ‘afgezakt’, zoals ze het zelf noemt, naar Brabant. Aanvankelijk woonde ze in Kaatsheuvel en de laatste twaalf jaar in Den Bosch. Sinds twee jaar huurt ze een van de mooie seniorenwoningen aan de Wethouder Schuurmanslaan. Rennie heeft onlangs De Buitenpepers ‘ontdekt’: ze is een van de min of meer vaste bezoekers bij ‘Annie op de koffie’ op maandagmorgen in de Buurtkamer van Annie Heesters. En ze was gastvrouw bij de Nieuwjaarsbijeenkomst van onze buurt op 15 januari in D’n Boerderij.

Contact met onbekende mensen

Vertrekken en verhuizen is een grote stap, maar ergens je weer opnieuw thuis voelen is de volgende stap. Hoe doe je dat telkens weer, contact maken met onbekende mensen om je heen? Rennie vertelt dat de kennismaking met andere bewoners haar juist in De Buitenpepers goed bevalt. ‘Het is moeilijk te omschrijven, maar ik ervaar dat de mensen hier in de buurt open en vriendelijk zijn. Zonder waardeoordeel over wie ik ben of wat ik doe. Ik voel me welkom. Maar ja, net als na eerdere verhuizingen: ik moet wél zelf naar buiten om de eerste stap te zetten om zo eerst nog onbekende mensen te ontmoeten.’

Jong getrouwd

Rennie vertelt in stappen haar levensverhaal langs dorpen en steden: ‘Ik ben opgegroeid op het Groningse platteland, in het kleine dorpje Spijk Bierum. Mijn vader was landarbeider bij een boer daar. Toen  was  het nog: waar hij werk kreeg, daar gingen wij naar toe. Zo zijn we meerdere keren verhuisd. We woonden ook in het dorpje Rijk in de Haarlemmermeer, dat werd afgebroken vanwege de uitbreiding van Schiphol. Zo trokken we weer verder. Uiteindelijk naar Rijswijk, een dorpje bij Woudrichem. Telkens moest ik noodgedwongen contact maken met andere mensen. Ik ben op mijn achttiende al getrouwd. Vrij jong; dat was toen de enige manier om uit huis te komen.’

‘Je wordt nooit een kwartje…’

Rennie: ‘We leven nu in een tijd waarin aandacht voor je eigen ontwikkeling, op zoek naar je eigen kracht en groei centraal staan. Alsof dit iets nieuws is: het ontdekken van jezelf. Voor mij is dat altijd al zo geweest, al heeft het voor mij wel wat langer geduurd alvorens ik ontdekte wat mijn vaardigheden zijn. Ik ben opgevoed met de boodschap ‘als je voor een dubbeltje geboren bent, dan wordt je nooit een kwartje’. Met andere woorden: je bent eenvoudig en je blijft eenvoudig. Als je die boodschap telkens hoort, dan ga je dat ook vanzelf geloven. En je gedraagt je er ook naar. Bovendien: ik was dyslectisch en linkshandig. Lange tijd dacht ik werkelijk dat ik ook helemaal niets kon. Mijn man betaalde de rekeningen en zei ‘laat mij dat maar doen’.

Ik werkte in de huishouding en in de fabriek. Allemaal eenvoudig werk. Tot mijn vriendin mij vroeg om lid te worden van het bestuur van het maatschappelijk werk in Kaatsheuvel. Zij stopte met haar bestuurstaak en nodigde me uit om haar rol over te nemen. Ik dacht eerst ‘dat kan ik niet’, maar ik pakte het wel op. Toen kwam ik achter dat ik wél beschik over sociale en organisatorische vaardigheden. Ik had ervaring in de horeca en gaandeweg ben ik opleidingen gaan doen voor maatschappelijk werk.’

Drie opleidingen in acht jaar

Haar stappen leidden tot een scheiding met haar man. ‘Ik moest voor mijzelf gaan zorgen en ik ging aan de slag in de gehandicaptenzorg in Boxtel. Eigenlijk was ik ontzettend boos in die tijd. Ik was het zo zat, dat iedereen mij telkens min of meer vertelde dat ik niets kon. Door mijn werk en mijn zelfstandigheid ontdekte ik wat ik wél kon. In acht jaar heb ik drie opleidingen voor het maatschappelijk werk: een vooropleiding MBO, het MBO en het HBO Maatschappelijk Werk. Uiteindelijk ben ik als maatschappelijk werker en schoolmaatschappelijk werker aan de slag gegaan: in Drunen, Waalwijk en Heusden. Zeven jaar geleden ben ik met pensioen gegaan. Daarna ben ik nog een paar keer terug gevraagd voor tijdelijke opdrachten. En af toe word ik door de Hogeschool Avans gevraagd als gastdocent voor de lessen bij Social Work. Daar deel ik mijn levenservaringen met jonge studenten.’

Contact met de buren en de ‘overkant’

In 2021 verhuisde Rennie naar de Wethouder Schuurmanslaan. ‘In het begin voelde ik me hier echt een vreemde eend in de bijt. Het kostte me moeite om contact te maken met de buren en de buurt. Ik gaf ook wel mijn grenzen aan, zonder dat ik mijzelf wilde isoleren.

Vanuit mijn ervaring in het maatschappelijk werk heb ik natuurlijk wel geleerd hoe je sociaal contact kunt maken. Maar ook hier in mijn straat en buurt moest ik dat weer opnieuw ontdekken. Ik praat nu met iedereen hoor, geen probleem!

Maar ik ben wel erg blij met ‘de overkant’ en daarmee bedoel de overkant van de Rompertsebaan. De Buitenpepers bruist van activiteiten en ik voel openheid, zeker bij de koffie-ochtenden op maandag bij Annie Heesters. Eerlijk  gezegd:  dit  heb ik nog nooit meegemaakt. Natuurlijk: ik heb contact met een aantal mensen, niet met de hele buurt. Tijdens de Nieuwjaarsbijeenkomst merkte ik overigens ook die open sfeer. Er wonen hier echt veel leuke en betrokken mensen!’

Mijn kracht

‘Het contact maken moet je wel zelf doen, dat is mijn overtuiging. Door mijn vele verhuizingen heb ik geleerd dat ik altijd zelf stappen moet zetten om weer contact te maken. Ook hier.

Ik ben een gelovig mens. Dat geeft mij ook veel kracht. Niet dat ik vaak naar de kerk ga, maar spiritualiteit geeft mij kracht om verder te gaan.’