Ochtendwandwandelingen in en rond onze buurt

Zonsopkomst in De Heinis, foto Marsja Mudde.

‘Hoeveel ‘pepertjes’ zullen we vandaag wandelen?’

Tekst: Gabbie van der Kroef

Vanaf december wandelde Marsja Mudde vrijwel elke dag een ronde in en rond onze buurt. Via de WhatsApp-groep ‘Buitenommetjes’ nodigde ze andere buurtbewoners uit om met haar mee te lopen. Marsja: ‘Als je met mij meeloopt, mag je het zeggen: wandelen we kort of wat langer? Vlot of wat langzamer of door het groen of langs bebouwing? Bijvoorbeeld door natuurgebied ‘De Heinis’ of door Orthen en langs het ‘schelpenpad’ langs de spoordijk in De Muntel.

Vanaf begin april werkt Marsja drie maanden in Portugal, als zangdocente. Dat betekent dat de deelnemers van de WhatsApp-groep ‘Buitenpepers-ommetjes wandelgroep’ nu zelf met elkaar afspraken over de wandelingen in en rond de buurt. Wil je meedoen? Sluit je dan aan bij deze WhatsApp-groep.

Interview met Marsja Mudde

‘Waarom zou ik wachten met mijn goede voornemens?’

‘Mijn vaste tijd om te gaan wandelen is vanaf kwart voor negen ’s morgens. We beginnen bij de Buurtkamer op de Buitenpepersdreef 240. Maar ik pas me aan bij de degene met wie ik loop. Dat geldt ook voor de lengte en de keuze van onze route. Als je mensen wilt bekijken, dan kiezen we voor een ronde langs de ‘IJzeren Vrouw’. Iemand vroeg me laatst of we naar de bakker in De Rompert konden wandelen? Ook goed! Eigenlijk ben ik al vorige zomer begonnen om regelmatig een uur te wandelen. In december besloot ik om dat voortaan iedere dag te doen. Om mijzelf aan te moedigen om vol te houden, heb ik een oproep in de sociale Buurt-WhatsApp geplaatst: wie er wil kan met mij meewandelen in en rond de buurt.

Mijn eerste goede voornemen voor 2024 was dat ik meer in contact wil komen met mensen in de buurt. En mijn tweede goede voornemen is het liefst dagelijks een stuk wandelen. Waarom zou ik met die goede voornemens wachten tot in het nieuwe jaar? Daarom ben ik in december al begonnen met de appgroep. Door een wandeling heb ik meer structuur, vooral tijdens een werkdag. Ik werk als zangleraar. Een wandeling helpt mij om mijn lichaam en geest goed te onderhouden.’

‘Ik pas mij aan bij het wandeltempo van de ander…’

‘Ik heb altijd al veel gewandeld. Als ik het tenminste kon. Zo’n vijftien jaar geleden heb ik een dubbele hernia gehad. Ik ben daarvan gelukkig helemaal opgeknapt. Daardoor hou ik nu wat makkelijker rekening met mensen die revalideren en die maar een hele korte wandeling kunnen maken. Ik pas mijn tempo en de loopafstand graag aan, passend bij de ander…’

Marsja wandelt iedere dag, alleen bij ziekte moet ze verzaken: ‘Regen, daar kan ik wel tegen! Soms maar ik geen buurtronde, maar loop ik naar het hoofdstation. Als ik een werkafspraak heb in Den Haag, bijvoorbeeld. Het mooie van de wandelingen met anderen is dat ik zo écht leuke mensen ontmoet. Het is niet alleen gezellig. Als je samen wandelt dan vertellen mensen wat makkelijker over zichzelf, zo heb ik ervaren. Ook wel eens over persoonlijke kwesties, al is dat echt geen must.

Als je wandelt is niet alleen jouw lichaam in beweging, maar ook je geest. En dat zorgt soms voor mooie wandelgesprekken, met voor mij bekende en ook minder bekende buurtbewoners. Dat is eigenlijk best bijzonder: soms ken je iemand niet en toch ontstaat er tijdens onze wandeling een bijzonder gesprek. Bijvoorbeeld over iemands gezondheid. Of over problemen in de familie. Ik luister, we praten, maar ik geef geen goedbedoelde raad. Hoogstens vertel ik ook mijn ervaringen, als herkenning. Dat blijkt soms ook gewoon fijn te zijn voor de ander, meer dan voldoende, zonder dat we praten over oplossingen.’

Marsja Mudde, foto: Gabbie van der Kroef

‘Als ik wakker word, verheug ik mij al op mijn ochtendwandeling’

‘Deze week is het relatief druk en heb ik eigenlijk altijd wel met iemand samen gelopen. Ongeveer de helft van de wandelingen loop ik alleen. Eén keer hebben we met ons vieren gewandeld. Het samen wandelen is voor mij echt een verrijking; ik kijk er ook naar uit. Als ik ’s morgens wakker word, dan verheug ik mij al op de wandeling. Soms loopt mijn man mee; vooral in het weekend lopen we regelmatig samen.’

Het alleen wandelen vindt Marsja geen bezwaar. ‘Ik ben het gewend. Het ’s morgens vroeg wandelen geeft direct structuur aan mijn dag. Het samen lopen is wel het leukst: vooral vanwege het contact en de gesprekken. Soms leer je de ander echt beter kennen en vaak gaan de gesprekken ook over gebeurtenissen in de buurt, zoals een knal middenin de nacht of de wateroverlast door de gesprongen waterleiding enige tijd terug.’

‘Een roodborstje! En kijk… de magnoliaboom komt al uit…’

Tijdens de wandeling door De Heinis verbaast Marsja zich regelmatig over de dieren, vogels en de natuur die ze ziet, zo middenin onze woonwijk: ‘Kijk dáár! Een roodborstje! In het oostelijk deel van De Heinis zie ik ook vaak eekhoorntjes en konijnen. Als ik alleen wandel, dan maak ik ook vaak een praatje met de mensen die hier met een hond zijn. Die zijn er altijd wel. En kijk hier… de natuur is wel erg vroeg dit jaar: een magnoliaboom toont nu al haar eerste ontluikende knoppen. En dan is het nog maar net half februari…’

Het ‘wij-gevoel’ in de buurt

Marsja en haar man wonen sinds april 2000 in De Buitenpepers. Het leven hier bevalt hen goed. ‘Er wonen veel sociaal betrokken mensen in onze buurt. Ik hoor wel eens van sommige mensen in de straat de kritiek dat er té véél gebeurt in onze buurt. Tegelijkertijd lijkt het ook wel dat de buurtcontacten een goed ‘vangnet’ zijn, als je om hulp verlegen zit. Daarom is het goed dat je de buren in jouw eigen woonblok kent. Het wandelen en het ontmoeten van anderen doet mij goed. Uit de reacties die ik krijg, blijkt dat het samen lopen bijdraagt aan het ‘wij-gevoel’ in onze buurt.