‘Samen zorgen voor elkaar: thuis en in de buurt; Wilma, Marjo en Liesbeth Verhoeven wonen al vanaf 1974 in De Buitenpepers

‘Andere tijden – De Buitenpepers sinds 1973’

Omdat onze buurt vijftig jaar bestaat, halen we met bewoners herinneringen op. Telkens vanuit een andere invalshoek. Dit keer in deze serie ‘Andere Tijden – De Buitenpepers sinds 1973’ een gesprek met de drie zussen Wilma, Marjo en Liesbeth Verhoeven, die sinds het opleveren van de eerste woningen 1974 samen wonen aan de Buitenpepersdreef.

Wilma  (78 jaar), Marjo (74) en Liesbeth  Verhoeven (73) wonen sinds 20 september 1974 als eerste bewoners in een drie-etagewoning aan de Buitenpepersdreef. Liesbeth: ‘Onze ouders zijn hier destijds met ons komen wonen; daarvoor woonden we aan het Van Roosmalenplein in de Aawijk. We waren destijds ruim twintig jaar en alle drie werkten we al in de zorg. Toen onze ouders ziek werden kwam daar nog de mantelzorg voor hen bij. Beiden zijn in de jaren 70 en 80 gestorven en we hebben er voor gekozen om met ons drieën samen hier te blijven wonen. Inmiddels zijn we gepensioneerd en hebben we nog maar weer eens opnieuw besloten om hier te blijven wonen. Juist deze maand laten we een nieuwe keuken plaatsen en beneden alles opknappen. Verhuizen willen we niet. Dit is een fijne buurt. En waar in de stad vind je een fors appartement met drie ruime slaapkamers, voor ieder van ons één?’

Liesbeth, Wilma en Marjo Verhoeven, foto Dennis Khalil.

Drie carrières binnen de zorg

Wilma was verpleegkundige op de afdeling kraamzorg en in de operatiekamer in het voormalige St. Carolusziekenhuis in de Jan Heinsstraat en, na de verhuizing, bij de Eerste Hulp in het Carolusziekenhuis aan de Hervensebaan. Door gezondheidsproblemen stopte ze in 2005. Inmiddels kampt ze helaas ook met Parkinson. Marjo was eveneens verpleegkundige in het Carolus. Daar werkte ze 42 jaar, uiteindelijk als leidinggevende op de afdeling neurologie tot in 2007. En Liesbeth werkte haar hele werkzame leven tot haar pensionering in 2010 als kinder- en fysiotherapeut in het Groot Ziekengasthuis en het Revalidatiecentrum Tolburg.

Mantelzorg

Het idee en het besluit om in hun ouderlijk huis te blijven wonen is gaandeweg gemaakt. Liesbeth: ‘Onze ouders waren lange tijd kinderloos. Toen zij al ouder waren, zijn wij vieren geboren. Onze broer is al vroeg in zijn leven naar het seminarie gegaan. Hij is priester geworden en hij is op zijn zesenzestigste plotseling overleden. Toen we hier in De Buitenpepers kwamen wonen, waren onze ouders al rond de zeventig jaar. We moesten toenvrij snel voor hen gaan zorgen; wat je nu mantelzorg noemt. In 1975 is onze vader op zijn tweeënzeventigste gestorven en onze moeder in 1985 op haar negenenzeventigste.’
Marjo legt uit waarom zij destijds in hun huis zijn blijven wonen: ‘We werkten alle drie in Den Bosch. We hadden ieder onze eigen werktijden en we liepen elkaar niet in de weg. Als vanzelf hebben we de keuze gemaakt om hier te blijven. Iedere vorm van samenleven heeft voor- en nadelen: het hier blijven wonen was voor ons drieën de beste keuze. Er is hier altijd  iemand waar je op kunt terugvallen. We hebben ieder onze eigen vrienden en we hebben onze gezamenlijke vrienden. In de loop der jaren werd de mantelzorg voor ons ook wel ‘gewoon’: voor onze ouders, voor onze broer, voor tantes en nu ook nog voor een kennis hier in de buurt. Dat hoort bij het leven: het omzien naar elkaar.’

Wilma vertelt dat er ook nooit een man is geweest die een van hen heeft ‘verleid’ om het huis te verlaten: ‘Nee, ik heb er wel een gekend, maar van een relatie had ik toch een andere voorstelling dan hij. Ik dacht ‘een man komt wel eens op mijn pad’, maar dat is dus nooit gebeurd.’ Marjo: ‘We hebben het goed samen. Natuurlijk, er is wel eens een meningsverschil, maar waar is dat niet?’

Van weiland naar woningen

Wilma herinnert zich nog hoe onze buurt is gebouwd. ‘In onze jeugd hield de stad op bij de spoorlijn. Dit gebied was een en al weiland. In de zomers vingen we hier met een schepnet kwakbollen en visjes. 

De eengezinswoningen met de lage nummers op de Buitenpepersdreef zijn als eerste gebouwd (foto op de omslag van deze Peperpraat). In het begin was er een toegang tot de buurt via een brug van de Bruistensingel en een weg tussen de flats en de eengezinswoningen op de ‘Dreef’.

Liesbeth: ‘Wij hebben gezien hoe de buurt vanaf 1974 straat voor straat is opgeleverd. De Eerste en Tweede Buitenpepers, evenals de woningen met de hoge nummers op de ‘Dreef’ zijn pas in 1975 gebouwd. De rest van de buurt is tot in 1977 neergezet.’

Geen andere woning, maar isolatie

Het leven en wonen in De Buitenpepers bevalt na 49 jaar nog altijd goed. Marjo: ‘Dit is een fijne buurt, ook al is er wel eens overlast. We wonen recht tegenover de voetbalkooi. Daar is wel regelmatig gedoe, vooral door jongeren vanbuiten onze buurt. Daar worden we soms wel moedeloos van.

We hebben vanwege de gezondheid van onze moeder wel gezocht naar een andere woning met ruimte voor een slaapkamer beneden. In De Herven bijvoorbeeld. Maar een woning met drie ruime slaapkamers, zoals in onze huidige huis, was niet te vinden. Daarom zijn we hier gebleven.’

Inmiddels knappen de drie zussen hun huis op voor hun volgende levensfase. Liesbeth: ‘We hebben ons huis nu geïsoleerd met vloer-, dak- en gevelisolatie. Bovendien is onze schuur geïsoleerd, zodat we daar planten kunnen laten overwinteren en er ligt een groen dak op. En in onze nieuwe keuken gaan we binnenkort elektrisch koken.’

Jam uit eigen tuin

Het contact met de buren is goed. Wilma: ‘We overlopen elkaar niet. Maar we boffen, omdat we altijd terecht kunnen als we hulp nodig hebben. We genieten van onze tuin op het westen en onze vijver met nu weer veel kwakende kikkers. We maken zelfs frambozen- en vijgenjam met de vruchten uit onze tuin.’